Het begon als een grap op Facebook. Je weet wel, je zet een duimpje bij een gekke post van iemand en voor je het weet mag je de grap verder doorgeven op FB. Ik had de keuze tussen een 20tal al dan niet belachelijke status updates die ik dan op mijn profiel diende te zetten. Een ervan paste volledig in de creatieve bui waar ik sinds de lock down in verkeer. Het wegvallen van een drukke praktijk agenda resulteerde eerst in een leegte, daarna in een innerlijke strijd en uiteindelijk in een creatieve stortvloed van verhalen, haiku’s en ideeën.
Sinds kort ben ik een loopbaantraject gestart om mijn creatieve uitlaatkleppen meer vorm te geven. Binnen dit traject helpt Ellen Eeckhaut (WOEPPS.be) me verder met de juiste vragen, de juiste reflecties en de juiste methodieken om mijn eigen motivering en mijn eigen weerstanden te ontdekken. Het vreemde is dat ik plots besef dat ik nu 20 jaar bezig ben met verhalen schrijven. Ik heb met de verhalen nu al een lang traject afgelegd, van pure fantasie voor mijn eigen kinderen, naar kinderworkshops, naar een naslagwerk, workshops en opleidingen geven. Enkele jaren terug kwam er een kink in de kabel en kwam het ganse traject op een zijspoor terecht.
Maar tijd komt raad, de voorbije jaren heb ik niet geschreven maar erg veel gelezen. Niet in het minst de boeken van Brene Brown rond kwetsbaarheid, schaamte en moed hebben me de inzichten gegeven die ik nodig heb om mijn tutu terug aan te trekken. “Schrijf wat je zelf zou willen lezen”, staat in een van haar boeken. Dat is wat ik verder ga doen. Hopelijk kunnen jullie mee genieten. Heb je ook soms het gevoel een ‘eenhoorn’ te willen zijn. Doe je ding, aarzel niet, hoe klein en fijn ook. De wereld heeft nood vandaag aan eenhoorns en aan tutu’s. De wereld heeft nood aan creativiteit en mensen die luisteren, verbinden, invoelen… ook al is het op een afstandje.