Posted on

Lockdown Light, niet zo light

Na een zalig zonnig lockdown weekend in tuinbroek en werkshirt start de vierde werkweek in corona-modus. Jeansbroek en een deftig t-shirt moeten me in de juiste stemming brengen. Check mail. Daar zit vast wel wat nieuws in. Eerst de corona richtlijnen nakijken, even zien hoe het met de wereld gaat. Dan naar het lijstje taken kijken. Waar zal ik mee starten.

Alleen de start knop vind ik niet. Hoe vaak ik ook op de computermuis klik en ENTER druk. Het blijft somber in mijn hoofd. Misschien eerst wat bijlezen. Zoveel interessante artikelen in de bijgenaamde folder op mijn desktop. Ik zie woorden, maar ze dringen niet door. Ik snap er niets van, ik kan me niet concentreren.

Dan doemt het spook op. Ik voel me nutteloos terwijl ik wel druk aan het (tele)werken dien te zijn. Ik herken het donkere beest. Jarenlang heb ik gevochten tegen het ‘bedriegerssyndroom’. Je weet wel, je doet keihard je best om aan alle (al dan niet zelf opgelegde) verwachtingen te voldoen. Toch heb je dagelijks het gevoel als een bedrieger door het leven te gaan. Je hebt het gevoel te doen alsof…. je nuttige dingen doet, je competent bent, je meekan met de wereld. Hoe hard je ook je best doet, je leeft met de angst dat op elk ogenblik iemand je kan ontmaskeren….. als een nietsnut, een bedrieger, iemand die enkel doet alsof. Na jarenlang therapie en zelfhulpboeken kreeg ik dat spook onder knie. Eindelijk begreep ik dat beest. Te hoge verwachtingen opgelegd aan mezelf. Teveel op zoek naar externe bevestiging, of erger nog, op zoek naar afkeuring. Te vaak een beschermend pantser opbouwen en te weinig je eigen kwetsbaarheid en faalangst (h)erkennen.

Lockdown light, ik schrijf de eerste blog met echt persoonlijke ervaringen. Een dapper voornemen uit mijn creatieve loopbaan traject. Omdat ik besef en voel hoe deze periode voor velen helemaal niet gemakkelijk is. Het verlies van een vaste structuur, heel wat onzekerheden rond gezondheid en werk, het gemis aan sociale contacten. Ik huiver bij de gedachte hoe deze periode in sommige gezinnen de stress naar boven zal brengen. Hoeveel onverwerkte en onderdrukte emoties naar boven zullen komen op het ogenblik dat we de realiteit terug instappen na de lockdown light. Met bore-outs en burn-outs, met vluchtroutes die snelwegen werden, nog vol gedachten waar we niet graag mee naar buiten komen.

Ik probeer het rustig te maken in mezelf, te ademen en een gevoel van mildheid voor mezelf op te roepen. Ik tel mijn zegeningen en weet dat het morgen vast weer beter wordt. Ik neem mijn agenda en boek alvast enkele verantwoorde onnozelheden (zoals Dirk De Wachter ze noemt) in voor de komende weken. Schrijven is voor mij een vorm van verwerken en alles een plaats geven. Ik hoop van harte dat jullie allemaal ook jullie uitlaatkleppen kunnen vinden en zowel geestelijk als fysiek gezond mogen zijn. Geef aan je emoties voldoende aandacht en besef dat je omgeving er ook kan mee worstelen. Heb je nood aan professionele hulp, weet dat je er niet alleen voor staat. Merk je ergens familiaal geweld op in je buurt, bel dan 1712 zodat die mensen er ook niet alleen voor staan. Een moeilijk moment kan ons allemaal overkomen zelfs met een jeansbroek en een deftig t-shirt aan.

Posted on

Eenhoorns met een tutu

Het begon als een grap op Facebook. Je weet wel, je zet een duimpje bij een gekke post van iemand en voor je het weet mag je de grap verder doorgeven op FB. Ik had de keuze tussen een 20tal al dan niet belachelijke status updates die ik dan op mijn profiel diende te zetten. Een ervan paste volledig in de creatieve bui waar ik sinds de lock down in verkeer. Het wegvallen van een drukke praktijk agenda resulteerde eerst in een leegte, daarna in een innerlijke strijd en uiteindelijk in een creatieve stortvloed van verhalen, haiku’s en ideeën.

Sinds kort ben ik een loopbaantraject gestart om mijn creatieve uitlaatkleppen meer vorm te geven. Binnen dit traject helpt Ellen Eeckhaut (WOEPPS.be) me verder met de juiste vragen, de juiste reflecties en de juiste methodieken om mijn eigen motivering en mijn eigen weerstanden te ontdekken. Het vreemde is dat ik plots besef dat ik nu 20 jaar bezig ben met verhalen schrijven. Ik heb met de verhalen nu al een lang traject afgelegd, van pure fantasie voor mijn eigen kinderen, naar kinderworkshops, naar een naslagwerk, workshops en opleidingen geven. Enkele jaren terug kwam er een kink in de kabel en kwam het ganse traject op een zijspoor terecht.

Maar tijd komt raad, de voorbije jaren heb ik niet geschreven maar erg veel gelezen. Niet in het minst de boeken van Brene Brown rond kwetsbaarheid, schaamte en moed hebben me de inzichten gegeven die ik nodig heb om mijn tutu terug aan te trekken. “Schrijf wat je zelf zou willen lezen”, staat in een van haar boeken. Dat is wat ik verder ga doen. Hopelijk kunnen jullie mee genieten. Heb je ook soms het gevoel een ‘eenhoorn’ te willen zijn. Doe je ding, aarzel niet, hoe klein en fijn ook. De wereld heeft nood vandaag aan eenhoorns en aan tutu’s. De wereld heeft nood aan creativiteit en mensen die luisteren, verbinden, invoelen… ook al is het op een afstandje.

Posted on

Een nieuwe site, een nieuw verhaal

Goed nieuws! Na enige tijd van minder verhalen activiteit lanceren we vandaag een nieuwe beter doorzoekbare website met een rijkdom aan leuke inspirerende verhalen. Vele verhalen zijn gebaseerd op het concept van Helende Verhalen en zijn gericht op het ondersteunen van een positief zelfbeeld en het bevorderen van de innerlijke kracht van klein en groot.

Wil je meer weten over de opbouw en de kracht van Helende Verhalen bekijk dan eens het Youtube filmpje, of koop het naslagwerk. Heb je vragen, opmerkingen of bedenkingen rond een specifiek probleem of een bepaald verhaal, laat het me dan zeker weten! We zijn altijd bereid om een boompje op te zetten wat verhalen betreft.