Na een zalig zonnig lockdown weekend in tuinbroek en werkshirt start de vierde werkweek in corona-modus. Jeansbroek en een deftig t-shirt moeten me in de juiste stemming brengen. Check mail. Daar zit vast wel wat nieuws in. Eerst de corona richtlijnen nakijken, even zien hoe het met de wereld gaat. Dan naar het lijstje taken kijken. Waar zal ik mee starten.
Alleen de start knop vind ik niet. Hoe vaak ik ook op de computermuis klik en ENTER druk. Het blijft somber in mijn hoofd. Misschien eerst wat bijlezen. Zoveel interessante artikelen in de bijgenaamde folder op mijn desktop. Ik zie woorden, maar ze dringen niet door. Ik snap er niets van, ik kan me niet concentreren.
Dan doemt het spook op. Ik voel me nutteloos terwijl ik wel druk aan het (tele)werken dien te zijn. Ik herken het donkere beest. Jarenlang heb ik gevochten tegen het ‘bedriegerssyndroom’. Je weet wel, je doet keihard je best om aan alle (al dan niet zelf opgelegde) verwachtingen te voldoen. Toch heb je dagelijks het gevoel als een bedrieger door het leven te gaan. Je hebt het gevoel te doen alsof…. je nuttige dingen doet, je competent bent, je meekan met de wereld. Hoe hard je ook je best doet, je leeft met de angst dat op elk ogenblik iemand je kan ontmaskeren….. als een nietsnut, een bedrieger, iemand die enkel doet alsof. Na jarenlang therapie en zelfhulpboeken kreeg ik dat spook onder knie. Eindelijk begreep ik dat beest. Te hoge verwachtingen opgelegd aan mezelf. Teveel op zoek naar externe bevestiging, of erger nog, op zoek naar afkeuring. Te vaak een beschermend pantser opbouwen en te weinig je eigen kwetsbaarheid en faalangst (h)erkennen.
Lockdown light, ik schrijf de eerste blog met echt persoonlijke ervaringen. Een dapper voornemen uit mijn creatieve loopbaan traject. Omdat ik besef en voel hoe deze periode voor velen helemaal niet gemakkelijk is. Het verlies van een vaste structuur, heel wat onzekerheden rond gezondheid en werk, het gemis aan sociale contacten. Ik huiver bij de gedachte hoe deze periode in sommige gezinnen de stress naar boven zal brengen. Hoeveel onverwerkte en onderdrukte emoties naar boven zullen komen op het ogenblik dat we de realiteit terug instappen na de lockdown light. Met bore-outs en burn-outs, met vluchtroutes die snelwegen werden, nog vol gedachten waar we niet graag mee naar buiten komen.
Ik probeer het rustig te maken in mezelf, te ademen en een gevoel van mildheid voor mezelf op te roepen. Ik tel mijn zegeningen en weet dat het morgen vast weer beter wordt. Ik neem mijn agenda en boek alvast enkele verantwoorde onnozelheden (zoals Dirk De Wachter ze noemt) in voor de komende weken. Schrijven is voor mij een vorm van verwerken en alles een plaats geven. Ik hoop van harte dat jullie allemaal ook jullie uitlaatkleppen kunnen vinden en zowel geestelijk als fysiek gezond mogen zijn. Geef aan je emoties voldoende aandacht en besef dat je omgeving er ook kan mee worstelen. Heb je nood aan professionele hulp, weet dat je er niet alleen voor staat. Merk je ergens familiaal geweld op in je buurt, bel dan 1712 zodat die mensen er ook niet alleen voor staan. Een moeilijk moment kan ons allemaal overkomen zelfs met een jeansbroek en een deftig t-shirt aan.
