Posted on

De gedachte is de enige essentie

Draaien, dromen, slapeloze nachten. De rustige lockdown tijd is voorbij. De tijd waarin alle (aan mezelf opgelegde) verwachtingen wegvielen. Een lockdown gedachte waar ik even diende aan te wennen. Een rustige agenda en nauwelijks buitenhuis-verplichtingen. Het was afkicken en bracht ook confrontaties met zich mee. Drie maanden van innerlijke speurtochten, met boeiende boeken en online coach gesprekken. Een tijd van onverwachte innerlijke wendingen en inzichten. Ongeschreven boodschappen met richtlijnen voor een ongebreidelde mentale rust. Vrij van alle oude pijnen en als herboren in dit leven staan. Het echte leven of het lockdown leven. Op dat ogenblik leken deze beide hetzelfde. Enkel nog gewone taken als vertrouwde ankers in je dag:  je gekende online werk en de moestuin op tijd water geven. 

Nu volgt de nieuwe confrontatie. Een exit-confrontatie. Weg met de zelfgeschapen en opgelegde rust. Weg met wat ik toen als het echte leven aanvoelde. Welkom aan de vele rollen die ik terug opneem. Deze krijgen weer concrete vorm en agenda tijd. Bij elke rol leg ik een verantwoordelijkheid. Het “alles altijd zo goed mogelijk willen doen” spookt opnieuw door mijn slaap. Weg met de zo zalige mentale rust en diepe ongestoorde dromen. Weg met de gedachten-vrijheid en de stroom van inspiratie waarbij elke dag een Haiku bij het ontbijt klaar lag. Het post-lockdown leven neemt een nieuwe vorm aan. Ik was ervan overtuigd de gewonnen mentale rust nooit kwijt te raken. Niet helemaal gelukt, zo lijkt het wel.

Deze morgen ligt een nieuwe blog klaar op het puntje van mijn pen. Een blog over het inzicht dat mijn mentale onrust veroorzaakt wordt door mijn focus op het resultaat van mijn daden. Hoe goed vinden mensen wat ik doe? Kan ik de zaken beter doen? Kan ik meer bijdragen? Kan ik betere en snellere resultaten boeken? Als je deze verwachtingen vermenigvuldigt met het aantal rollen dat een mens zichzelf aanmeet, dan heb je snel een erg grote matrix. Met genoeg hokjes die ‘s avonds dienen aangevinkt te worden met ‘voldoende goed’ voor je van een zalige ongestoorde slaap kunt genieten. 

Hoog tijd voor een nieuwe strategie dus. Als ik er nu eens in slaagde mezelf een nieuw mentaal denkpatroon op te leggen. Namelijk het denkpatroon dat de gedachte die voorafgaat aan wat ik doe, dat die de echte essentie is. Uiteindelijk is de beoordeling van het resultaat afhankelijk van de toeschouwer. Net zoals iemand naar een schilderij kijkt en er altijd een eigen kijk, een eigen gevoel of een eigen oordeel over heeft. Hoe iemand oordeelt over de kwaliteit en de positieve eigenschappen van wat ik doe, ligt dus niet in mijn handen. Verder heeft het ook geen zin dat ik zelf probeer te oordelen over wat anderen ervan denken. In de meeste gevallen zit ik helemaal naast de kwestie want invullen wat een ander denkt is geen van mijn sterke talenten. Het enige wat ik kan doen is waken over de gedachte die voorafgaat aan wat ik doe. Waarom ik de zaken doe en hoe ik ze best aanpak. Daar kan ik putten uit mijn levenservaring en gewoon mijn volgende stap naar best vermogen zetten.

Deze nacht maak ik een nieuwe matrix. Een matrix waarbij mijn goede intenties bijgehouden worden. Misschien spookt het dan minder in mijn dromen.

Posted on

Lockdown Light, niet zo light

Na een zalig zonnig lockdown weekend in tuinbroek en werkshirt start de vierde werkweek in corona-modus. Jeansbroek en een deftig t-shirt moeten me in de juiste stemming brengen. Check mail. Daar zit vast wel wat nieuws in. Eerst de corona richtlijnen nakijken, even zien hoe het met de wereld gaat. Dan naar het lijstje taken kijken. Waar zal ik mee starten.

Alleen de start knop vind ik niet. Hoe vaak ik ook op de computermuis klik en ENTER druk. Het blijft somber in mijn hoofd. Misschien eerst wat bijlezen. Zoveel interessante artikelen in de bijgenaamde folder op mijn desktop. Ik zie woorden, maar ze dringen niet door. Ik snap er niets van, ik kan me niet concentreren.

Dan doemt het spook op. Ik voel me nutteloos terwijl ik wel druk aan het (tele)werken dien te zijn. Ik herken het donkere beest. Jarenlang heb ik gevochten tegen het ‘bedriegerssyndroom’. Je weet wel, je doet keihard je best om aan alle (al dan niet zelf opgelegde) verwachtingen te voldoen. Toch heb je dagelijks het gevoel als een bedrieger door het leven te gaan. Je hebt het gevoel te doen alsof…. je nuttige dingen doet, je competent bent, je meekan met de wereld. Hoe hard je ook je best doet, je leeft met de angst dat op elk ogenblik iemand je kan ontmaskeren….. als een nietsnut, een bedrieger, iemand die enkel doet alsof. Na jarenlang therapie en zelfhulpboeken kreeg ik dat spook onder knie. Eindelijk begreep ik dat beest. Te hoge verwachtingen opgelegd aan mezelf. Teveel op zoek naar externe bevestiging, of erger nog, op zoek naar afkeuring. Te vaak een beschermend pantser opbouwen en te weinig je eigen kwetsbaarheid en faalangst (h)erkennen.

Lockdown light, ik schrijf de eerste blog met echt persoonlijke ervaringen. Een dapper voornemen uit mijn creatieve loopbaan traject. Omdat ik besef en voel hoe deze periode voor velen helemaal niet gemakkelijk is. Het verlies van een vaste structuur, heel wat onzekerheden rond gezondheid en werk, het gemis aan sociale contacten. Ik huiver bij de gedachte hoe deze periode in sommige gezinnen de stress naar boven zal brengen. Hoeveel onverwerkte en onderdrukte emoties naar boven zullen komen op het ogenblik dat we de realiteit terug instappen na de lockdown light. Met bore-outs en burn-outs, met vluchtroutes die snelwegen werden, nog vol gedachten waar we niet graag mee naar buiten komen.

Ik probeer het rustig te maken in mezelf, te ademen en een gevoel van mildheid voor mezelf op te roepen. Ik tel mijn zegeningen en weet dat het morgen vast weer beter wordt. Ik neem mijn agenda en boek alvast enkele verantwoorde onnozelheden (zoals Dirk De Wachter ze noemt) in voor de komende weken. Schrijven is voor mij een vorm van verwerken en alles een plaats geven. Ik hoop van harte dat jullie allemaal ook jullie uitlaatkleppen kunnen vinden en zowel geestelijk als fysiek gezond mogen zijn. Geef aan je emoties voldoende aandacht en besef dat je omgeving er ook kan mee worstelen. Heb je nood aan professionele hulp, weet dat je er niet alleen voor staat. Merk je ergens familiaal geweld op in je buurt, bel dan 1712 zodat die mensen er ook niet alleen voor staan. Een moeilijk moment kan ons allemaal overkomen zelfs met een jeansbroek en een deftig t-shirt aan.