Draaien, dromen, slapeloze nachten. De rustige lockdown tijd is voorbij. De tijd waarin alle (aan mezelf opgelegde) verwachtingen wegvielen. Een lockdown gedachte waar ik even diende aan te wennen. Een rustige agenda en nauwelijks buitenhuis-verplichtingen. Het was afkicken en bracht ook confrontaties met zich mee. Drie maanden van innerlijke speurtochten, met boeiende boeken en online coach gesprekken. Een tijd van onverwachte innerlijke wendingen en inzichten. Ongeschreven boodschappen met richtlijnen voor een ongebreidelde mentale rust. Vrij van alle oude pijnen en als herboren in dit leven staan. Het echte leven of het lockdown leven. Op dat ogenblik leken deze beide hetzelfde. Enkel nog gewone taken als vertrouwde ankers in je dag: je gekende online werk en de moestuin op tijd water geven.
Nu volgt de nieuwe confrontatie. Een exit-confrontatie. Weg met de zelfgeschapen en opgelegde rust. Weg met wat ik toen als het echte leven aanvoelde. Welkom aan de vele rollen die ik terug opneem. Deze krijgen weer concrete vorm en agenda tijd. Bij elke rol leg ik een verantwoordelijkheid. Het “alles altijd zo goed mogelijk willen doen” spookt opnieuw door mijn slaap. Weg met de zo zalige mentale rust en diepe ongestoorde dromen. Weg met de gedachten-vrijheid en de stroom van inspiratie waarbij elke dag een Haiku bij het ontbijt klaar lag. Het post-lockdown leven neemt een nieuwe vorm aan. Ik was ervan overtuigd de gewonnen mentale rust nooit kwijt te raken. Niet helemaal gelukt, zo lijkt het wel.
Deze morgen ligt een nieuwe blog klaar op het puntje van mijn pen. Een blog over het inzicht dat mijn mentale onrust veroorzaakt wordt door mijn focus op het resultaat van mijn daden. Hoe goed vinden mensen wat ik doe? Kan ik de zaken beter doen? Kan ik meer bijdragen? Kan ik betere en snellere resultaten boeken? Als je deze verwachtingen vermenigvuldigt met het aantal rollen dat een mens zichzelf aanmeet, dan heb je snel een erg grote matrix. Met genoeg hokjes die ‘s avonds dienen aangevinkt te worden met ‘voldoende goed’ voor je van een zalige ongestoorde slaap kunt genieten.
Hoog tijd voor een nieuwe strategie dus. Als ik er nu eens in slaagde mezelf een nieuw mentaal denkpatroon op te leggen. Namelijk het denkpatroon dat de gedachte die voorafgaat aan wat ik doe, dat die de echte essentie is. Uiteindelijk is de beoordeling van het resultaat afhankelijk van de toeschouwer. Net zoals iemand naar een schilderij kijkt en er altijd een eigen kijk, een eigen gevoel of een eigen oordeel over heeft. Hoe iemand oordeelt over de kwaliteit en de positieve eigenschappen van wat ik doe, ligt dus niet in mijn handen. Verder heeft het ook geen zin dat ik zelf probeer te oordelen over wat anderen ervan denken. In de meeste gevallen zit ik helemaal naast de kwestie want invullen wat een ander denkt is geen van mijn sterke talenten. Het enige wat ik kan doen is waken over de gedachte die voorafgaat aan wat ik doe. Waarom ik de zaken doe en hoe ik ze best aanpak. Daar kan ik putten uit mijn levenservaring en gewoon mijn volgende stap naar best vermogen zetten.
Deze nacht maak ik een nieuwe matrix. Een matrix waarbij mijn goede intenties bijgehouden worden. Misschien spookt het dan minder in mijn dromen.
